Σου εύχομαι να έχεις το δικό σου χαρέμι από υπάκουα και πρόθυμα θηλυκά, είσαι νέος και ωραίος, τα βήματά σου αργά και νωχελικά, λικνίζονται οι ωραίοι γλουτοί, τα βλέμματα στρέφονται πάνω σου, τα καλογυαλισμένα παπούτσια τρίζουν στο λιθόστρωτο, οι τεμπέληδες της πλατείας σε θαυμάζουν, τα κορίτσια σε ονειρεύονται, το κοπάδι σου ανήκει, οι απόγονοι θα έρθουν για να συγγράψουν τα έργα σου.
Εκμεταλλεύσου το παρόν γιατί το μέλλον αβέβαιον, απόλαυσε την ελευθερία σου γιατί η τιμωρία παραμονεύει και τα μπουντρούμια μοιάζουν με υγρούς και σκοτεινούς τάφους.
Βέβαια κατά τους Στωικούς "ουδέν καλόν αμιγές κακού", τη βαρβατωσύνη ακολουθεί η ανικανότητα, ο πρώτος έσεται έσχατος, το υγειές σώμα κάποτε θα το αραχνιάζει το άρρωστο γήρας, το ποτάμι ξηραίνεται και το χορτάρι ελλείπει, τα ποιήματα της ανοιξιάτικης φύσης δίνουν τη θέση τους στα μοιρολόγια του θανάτου, το γλυκό ζεστό καλοκαίρι του "αξιον εστί" διαδέχεται το ανυπόφορο κρύο του θανάτου, "ο Διγενής ψυχομαχεί" αλλά έλεος πουθενά. . .
