Έντονος Kυματισμός Aράς

βουντού και μάγια

Ομίχλη συγχύζει το νού μου, με φυροκοπάνε δαιμονικές ιδέες και σιγουρεύομαι ότι κάποιοι με έχουν καταραστεί. “Ωχ”.  
Βγαίνω αλαφιασμένη στην αυλή του ναού, ξεσπάω ασυγκράτητη, υψώνω τα χέρια και τραβάω τα μαλλιά μου, φωναχτά αφήνω το δηλητήριο της ψυχής μου. “Σάς αντιγυρίζω τις κατάρες ρουφιάνοι γείτονες και βρωμεροί συγγενείς. Εχθροί του παιδιού μου, απάνω σας να πέσει η οργή του ουρανού και ο φθόνος της Γής”.

Αναστατωμένη ξεστομίζω λόγια απερίσκεπτα και κραυγές παράλογες. “Αίητζ να πάθετε όσοι μπλέξατε το παιδάκι μου. Στα φέρετρα να μπουν οι γυοι σας και οι θυγατέρες σας. Τα μαύρα να φορέσουν οι γυναίκες σας. Κρύο πένθος να παγώσει τα σωθικά σας. Να τυφλωθείτε και να γκρεμοτσακιστείτε στις σκάλες. Χτικιό να πάθουν τα πνευμόνια σας και να φτύνετε αίμα. Ανοιχτές πληγές να κακοφορμίζουν στο κορμί σας. Με το κουταλάκι να μαζεύουν τα μυαλουδάκια σας από το δρόμο. Φωτιά να σιγοκαίει τα κεφάλια σας και να μη βρίσκετε ανάπαυση στον ύπνο σας. Κοράκια μαύρα να σας νεκροφιλήσουν και νύχια γαμψά να ξεκοκαλίσουν τις σάρκες σας. Σεισμός να ξεθεμελιώσει τα σπίτια σας και να σας θάψει ζωντανούς. Μου χαλάσατε το σπλαχνο μου. Πήρατε το παιδί μου.”