(συγκρίνω τις δύο φωτογραφίες και αναρωτιέμαι ποιός έχει δίκαιο, ο ξυπόλητος ή ο ανήμπορος;)
Ελάτε εσείς οι ελάχιστοι που τολμήσατε να συναγωνιστείτε τον γίγαντα της σκέψης και νομίσατε ότι γίνατε φίλοι με τον πρωταθλητή της αντίληψης !
Ποιά άραγε τιμωρία σάς ταιριάζει; Εσάς τα φοβισμένα κουτοπόνηρα ερπετά, που αυθαδιάζετε και λοξοκοιτάζετε με το μυαλό θολωμένο από τη ζήλεια. Γνωρίζω βέβαια ότι είστε γεννήματα εχιδνών και σαν τέτοια δεν θα μπορούσατε να είχατε καλύτερη συμπεριφορά.
Καταραμένοι όλοι οι απέναντί μου,
περιφέρομαι από νοσοκομείο σε κλινική και υπογράφω εθελούσιες δηλώσεις για το θάνατό μου, οι κουφάλες οι γιατροί θέλουν να έχουν το γάιδαρό τους δεμένο (αν πάει κάτι στραβά), δηλαδή στού κασίδη το κεφάλι πειραματίζονται την τέχνη τους, σίγα ρέ επιστήμονες, έτσι ξέρω και εγώ να κάνω τον μάγο. . .
Και να τα σωληνάκια της ούρησης, να οι ναρκώσεις με επισκληρήδιο, να οι αλάδωτες δίαιτες, να τα πουρμπουάρ στούς νοσοκόμους, να οι υπέρογκες αμοιβές των ιατρών, να οι τεράστιες χρεώσεις της ξενοδοχειακής περίθαλψης, να οι αναφορές στον μεγαλοδύναμο θεό, να οι ταλαιπωρίες των συγγενών, να η αγωνία για ένα πάρκινγκ, να ο συγχρωτισμός με ασθενείς ερείπια, όλα στραβά και ανάποδα, και αποτέλεσμα αμφίβολο για να μή πώ αποτέλεσμα μηδέν.
Η φιλοσοφία της ζωής το λέει ξεκάθαρα, "τά 'φαγες τα ψωμιά σου, γέρο! ", πού είναι εκείνο το θαυμάσιο για τα τέλη της ζωής "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά"; ότι φάμε ότι πιούμε και ότι . . ., γιατί ότι βγάλαμε στα ξένα (τα καταναλώσαμε άσκοπα) στο ... (άλλο φύλλο) και στην ταβέρνα.
Θάρρος ρε, μην αφήνεις τα δαιμόνια να σού χαλάσουν το ηλιοβασίλεμα τής ύπαρξής σου.
