Είχα ελπίδες και όνειρα (σύμφωνα με την μαθηματική επαγωγή: οργώνω, σπέρνω, καλλιεργώ, αναμένω και ο καρπός θα μεστώσει και ο θερισμός θα μού αποδώσει τους κόπους μου!), όμως πλανήθηκα πλάνην οικτράν. . .
Το "νόστιμον ήμαρ" της οδύσσειάς μου δεν ήρθε, δεν "ηύξησεν ο άνθρωπος σφόδρα-σφόδρα" όπως ο Ιακώβ, αντιθέτως ηττήθηκα κατά κράτος και βέβαια "ουέ τοις ηττημένοις" είπε ο γαλάτης Βρέννος και εγώ συνέλαβα τον εαυτό μου να αναπολώ "περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαίς" (Δ. Σολωμός).
Αφέθηκα λοιπόν κατά το Καβαφικό "αφίεμαι και ενδίδω" όχι να φύγω για τα Σούσα αλλά να μείνω και να αδιαφορήσω, ότι ήθελε προκύψει, ότι βρέξει ας κατεβάσει, κουράστηκα και νυστάζω, εδώ ας ξαπλώσω και ας με πάρει στην αγκαλιά του ο γλυκόπικρος ύπνος της λήθης, της απομόνωσης και της απραξίας . Κατήντησα οπαδός της ακηδίας.. Γιατί λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. !
