ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΜΟΥΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΟ

Ένα φίλο μου τον έλεγαν Μητροφάνη, ύστερα κατασπατάλησε την περιουσία του και έμεινε φτωχός και άστεγος, με συνάντησε στο Λουτράκι και μου είπε τον πόνο του, τον συμπαραστάθηκα και τον στέγασα ένα βράδυ, ύστερα και δεύτερο βράδυ και τρίτο, μετά του είπα όχι δεν γίνεται άλλο, θύμωσε και με είπε κακό και σκληρό άνθρωπο, έκανα υπομονή και γύρισα το πρόσωπό μου και έφυγα χωρίς να απαντήσω, είχα να του πω για την αχαριστία σου ότι τρείς μέρες δεν είπε ένα ευχαριστώ, και η ζωή έχει γυρίσματα, η κατάπτωση των αισθήσεων είναι συνιθισμένη φάση για εκείνον που πήρε τον λάθος δρόμο χωρις επιστροφή, το ξέρω ότι θάρθει ώρα που και εγώ ο ατσαλένιος θα κοιμάμαι στα παγκάκια, αλλά μέχρι τότε ξημερώνη καλή μερα για εμένα και ασχημη για τον διακονιάρη, σίγουρα η επαιτεία με περιμένει και εμένα, πιστεύω όμως ότι δεν θα δείξω την πρέπουσα υπακοή . . .

Έντονος Kυματισμός Aράς

βουντού και μάγια

Ομίχλη συγχύζει το νού μου, με φυροκοπάνε δαιμονικές ιδέες και σιγουρεύομαι ότι κάποιοι με έχουν καταραστεί. “Ωχ”.  
Βγαίνω αλαφιασμένη στην αυλή του ναού, ξεσπάω ασυγκράτητη, υψώνω τα χέρια και τραβάω τα μαλλιά μου, φωναχτά αφήνω το δηλητήριο της ψυχής μου. “Σάς αντιγυρίζω τις κατάρες ρουφιάνοι γείτονες και βρωμεροί συγγενείς. Εχθροί του παιδιού μου, απάνω σας να πέσει η οργή του ουρανού και ο φθόνος της Γής”.

Αναστατωμένη ξεστομίζω λόγια απερίσκεπτα και κραυγές παράλογες. “Αίητζ να πάθετε όσοι μπλέξατε το παιδάκι μου. Στα φέρετρα να μπουν οι γυοι σας και οι θυγατέρες σας. Τα μαύρα να φορέσουν οι γυναίκες σας. Κρύο πένθος να παγώσει τα σωθικά σας. Να τυφλωθείτε και να γκρεμοτσακιστείτε στις σκάλες. Χτικιό να πάθουν τα πνευμόνια σας και να φτύνετε αίμα. Ανοιχτές πληγές να κακοφορμίζουν στο κορμί σας. Με το κουταλάκι να μαζεύουν τα μυαλουδάκια σας από το δρόμο. Φωτιά να σιγοκαίει τα κεφάλια σας και να μη βρίσκετε ανάπαυση στον ύπνο σας. Κοράκια μαύρα να σας νεκροφιλήσουν και νύχια γαμψά να ξεκοκαλίσουν τις σάρκες σας. Σεισμός να ξεθεμελιώσει τα σπίτια σας και να σας θάψει ζωντανούς. Μου χαλάσατε το σπλαχνο μου. Πήρατε το παιδί μου.”

Γονέας και Απόγονος

Τα κοιμητήρια γεμάτα νέους και ωραίους, από Πόλεμο, από Αιδς, από Ναρκωτικά, από Αλκοόλ, από Τρακάρισμα. . .
Να μή ξεχάσουμε και την Αυτοκτονία ή την Κατάθλιψη.
Θυγατέρες που δεν πρόλαβαν να τεκνοποιήσουν τις σκέπασε το χώμα.
Ο κακορίζικος Πατέρας κλαίει για να απαλύνει το πόνο του!
"Στο Κάτω κόσμο που θα πάς...", "Μέρα Μαγιού μού μίσεψες...", "Σου παραγγέλνω μαύρη Γής...", ή ο Χάρος παραπονιέται ότι "Ανεί διαβώ ναπό χωριό, αν από κρύα βρύση, έρχονται οι μάνες για νερό, γνωρίζουν τα παιδιά τους, Γνωρίζονται τα Αντρόγενα και Χωρισμό δεν έχουν . . ."
Το Σίγουρο είναι:
Οποιά ‘χασε τον άντρα της, έχασε την τιμή της,
οποιά ‘χασε τη μάνα της, έχασε την κουβέντα,
οποιά ‘χασε τον αδερφό, έχασε το σεργιάνι,
κι οποιά ‘χασε μικρό παιδί, έχασε την καρδιά της.

Θα σκεπάσει τον Αητό η μαύρη Γής ?

Τον ανδρειωμένο μη τον κλαίς,
Και αν αστοχήσει μια και δυό, πάλι αντρειωμένος θάναι !

Σου παραγγέλνω μαύρη Γής και μουχλιασμένο χώμα,
Αυτό τη νειά που πήρατε να μη την αραχνιάστε,
Να στρώσετε τριαντάφυλλα . . .

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.
Τυχεροί ή άξιοι εκείνοι που μακροημέρευσαν χωρίς τη δόξα των επωνύμων.
Ο μέγας Αλέξανδρος έφυγε νέος αλλά έμεινε στην ιστορία.
Ο παππούς μου έφυγε αιωνόβιος αλλά αφανής.
Παρακαλώ συγκρίνετε και διαλέξτε.
Ο Διγενής πάλεψε με το Χάρο και "το αίμα αυλάκι πάει".
Ο Ματζάγριος λιποτάκτησε και πλούτισε σαν μαυραγορίτης.
Δώστα όλα ή τίποτα, γιατί "γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι".
Τα κοιμητήρια μας περιμένουν χωρίς να βιάζονται !

Ο Ρατσισμός της Νεαρής Ηλικίας

Χούς = Χώμα
Γκρεμίστε τους γέρους στο Γεροντόρεμα (κάτι σαν το Ζάλογγο των συνταξιούχων)

Φίλοι και Εχθροί συναχθείτε.
Ο μαθηματικός έπεσε, ο λυκειάρχης πάει.

Ανοίξτε τη Γη και σκάψτε βαθειά το μαύρο χώμα. Σκοτάδι θα με σκεπάσει. Υγρασία θα με περωνιάσει. Σκουλήκια ετοιμαστείτε, Η σάρκα μου σας ανήκει . . .

Πάρτυ Σκουληκιών

It was a bad day, then my other half says:
Ο ΤΑΦΟΣ ΜΟΥ
Τα σκουλήκια κάνουν πάρτυ στο κενοτάφιο των γονέων μου. Σύντομα τα δικά μου ζουμιά θα προσελκύσουν νέες στρατιές σκουληκιών που σαν πιράνχας της μαύρης Γης θα αφήσουν μόνο τα οστά γεγυμνωμένα. Μανούλα σε ρωτάω, "Είναι κρύος ο τάφος;" θέλω να ξέρω, γιατί παγώνουν τα πόδια μου και τουρτουρίζω εύκολα, για να πάρω ένα χοντρό πανωφόρι μαζί μου (μακάρι να είχα τη μανούλα μου να μου πλέξει μάλινες κάλτσες και να μου τις αποστείλει στον Άδη, σαν άλλο Αλβανικό μέτωπο του 1940 !)

Το φτιάρι-κασμάς και ο Τρότσκι

Για όλους υπάρχει μια μαύρη τρύπα.
Για τον Τρότσκι υπάρχει ο Ραμόν Ρακαδέρ που επί τρεις μήνες παρακολουθεί και γίνεται φίλος με το υπηρετικό προσωπικό της μονοκατοικίας (Μεχικό).
Στο κήπο έγινε το κακό,
όταν ο φωτισμένος περιποιότανε τα λουλούδια του.
Η γαλήνη του ηλιόλουστου πρωινού και ο θάνατος.
Ο απεσταλμένος του Ιωσήφ Στάλιν.
Το κόμμα αργεί αλλά δεν ξεχνά.
Για εμένα τον παρατηρητή της ερημίας, η μαύρη τρύπα είναι το αβάσταχτο βάρος του παντογνώστη.
Ή μήπως είναι η ρηχότητα των γύρω μου;