ΓΙΑΤΙ  ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ  ΚΛΑΙς ;  

Η φετεινή ερωτική χρονιά είναι απαιτητική, ‘βαράω’ και ‘ξαναβαράω’ και τελειωμό δεν έχουν οι πρόθυμες σύντροφοι. Πρέπει να έχω γερές πλάτες, διπλές αντοχές, τρίδιπλο ζευγάρι νεφρά (κατά τον Όμηρο) και αστείρευτα γεννητικά όργανα, γιατί τα γυναικεία πηγάδια είναι απύθμενα, ενώ οι ζωογόνες ροές πού τα τροφοδοτούν κάποτε στερεύουν και ο κουβάς που κατρακυλάει στα σκοτεινά βάθη λαβώνεται και το σκοινί του κάποτε θα σπάσει.

Γιαυτό φίλε πρόσεχε, κοίτα να έχεις εφόδια και για αργότερα. Προς θεού μη νομίσεις ότι εννοώ ότι πρέπει να μονάσουμε, όχι, δούλευε το εργαλείο σου, αλλά με μέτρο, γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα και στο τέλος καμιά αρχόντισσα δεν θα ενδιαφέρεται για ένα ‘πεσμένο’ πέος. Στο λέω εγώ, ο ελάχιστος τοποτηρητής τών εντολών τού έρωτα, στο λέω εγώ, ο μέγιστος υποστηρικτής τού αχαλίνωτου σεξ, και τώρα ναι, μπορώ με υπερηφάνεια να καυχηθώ ότι ποτέ δεν είπα όχι σε θηλυκό πού επαιτούσε το χάδι μου, σε όλες τις γυναίκες πρόσφερα, δεν απόρρηψα τις άσχημες, σεβάστηκα τις χωλές, ενέδωσα στις νυμφομανείς, ‘κάρφωσα’ τις στερημένες, βοήθησα τις διευθύντριες, αναβάθμισα τις υπηρέτριες, γλύκανα τις πικρόχολες, απελευθέρωσα τις ντροπαλές, αγωνίστηκα για τις δεσμευμένες, μαλάκωσα τις μάγισσες, υπέκυψα στις νεράιδες και σε όλες διέθεσα το πάθος μου. Διότι ουδεμία εξαιρείται από το δικαίωμα στην αγάπη και όλες έχουν το δικαίωμα να γευτούν χαρά στα σκέλια τους και ο έρωτας είναι γαληνευτικό φάρμακο εξαίσιο και πρέπει να τον γευτούν όλες και όλοι. Δεν εξαιρείται κανείς, γιατί ότι ‘ο ήλιος ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς’ !, καθώς το σημειώνει και ο ταπεινός αλιέας ευαγγελιστής.

Γειά σου ρε Ελεάνα τού ωραίου ελέους, γειά σου ρε ετεροχρονισμένη ουτοπίστρια τού σεξ και γειά σου ρε συγχρονισμένη ένταση τού πάθους. Εσύ πού πέρασες μόλις για ένα τετράμηνο από τη γκρίζα Τρίπολη, αναστάτωσες τούς τεμπέληδες τού καφενείου και έκανες τούς ορεινούς γαλατάδες να σε θυμούνται για πάντα!

ΦΙΛΟΣ ή ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ;
(συγκρίνω τις δύο φωτογραφίες και αναρωτιέμαι ποιός έχει δίκαιο, ο ξυπόλητος ή ο ανήμπορος;)

Ελάτε εσείς οι ελάχιστοι που τολμήσατε να συναγωνιστείτε τον γίγαντα της σκέψης και νομίσατε ότι γίνατε φίλοι με τον πρωταθλητή της αντίληψης !
Ποιά άραγε τιμωρία σάς ταιριάζει; Εσάς τα φοβισμένα κουτοπόνηρα ερπετά, που αυθαδιάζετε και λοξοκοιτάζετε με το μυαλό θολωμένο από τη ζήλεια. Γνωρίζω βέβαια ότι είστε γεννήματα εχιδνών και σαν τέτοια δεν θα μπορούσατε να είχατε καλύτερη συμπεριφορά.
Καταραμένοι όλοι οι απέναντί μου,
περιφέρομαι από νοσοκομείο σε κλινική και υπογράφω εθελούσιες δηλώσεις για το θάνατό μου, οι κουφάλες οι γιατροί θέλουν να έχουν το γάιδαρό τους δεμένο (αν πάει κάτι στραβά), δηλαδή στού κασίδη το κεφάλι πειραματίζονται την τέχνη τους, σίγα ρέ επιστήμονες, έτσι ξέρω και εγώ να κάνω τον μάγο. . .
Και να τα σωληνάκια της ούρησης, να οι ναρκώσεις με επισκληρήδιο, να οι αλάδωτες δίαιτες, να τα πουρμπουάρ στούς νοσοκόμους, να οι υπέρογκες αμοιβές των ιατρών, να οι τεράστιες χρεώσεις της ξενοδοχειακής περίθαλψης, να οι αναφορές στον μεγαλοδύναμο θεό, να οι ταλαιπωρίες των συγγενών, να η αγωνία για ένα πάρκινγκ, να ο συγχρωτισμός με ασθενείς ερείπια, όλα στραβά και ανάποδα, και αποτέλεσμα αμφίβολο για να μή πώ αποτέλεσμα μηδέν.
Η φιλοσοφία της ζωής το λέει ξεκάθαρα, "τά 'φαγες τα ψωμιά σου, γέρο! ", πού είναι εκείνο το θαυμάσιο για τα τέλη της ζωής "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά"; ότι φάμε ότι πιούμε και ότι . . ., γιατί ότι βγάλαμε στα ξένα (τα καταναλώσαμε άσκοπα) στο ... (άλλο φύλλο) και στην ταβέρνα. 
Θάρρος ρε, μην αφήνεις τα δαιμόνια να σού χαλάσουν το ηλιοβασίλεμα τής ύπαρξής σου.

«Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας» (Ψαλμ. 118, 28)

Ήμουνα δραστήριος, φρόντιζα για τα πάντα, ενδιαφερνόμουνα για το μέλλον. .
Είχα ελπίδες και όνειρα (σύμφωνα με την μαθηματική επαγωγή: οργώνω, σπέρνω, καλλιεργώ, αναμένω και ο καρπός θα μεστώσει και ο θερισμός θα μού αποδώσει τους κόπους μου!), όμως πλανήθηκα πλάνην οικτράν. . .
Το "νόστιμον ήμαρ" της οδύσσειάς μου δεν ήρθε, δεν "ηύξησεν ο άνθρωπος σφόδρα-σφόδρα" όπως ο Ιακώβ, αντιθέτως ηττήθηκα κατά κράτος και βέβαια "ουέ τοις ηττημένοις" είπε ο γαλάτης Βρέννος και εγώ συνέλαβα τον εαυτό μου να αναπολώ "περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαίς" (Δ. Σολωμός).
Αφέθηκα λοιπόν κατά το Καβαφικό "αφίεμαι και ενδίδω" όχι να φύγω για τα Σούσα αλλά να μείνω και να αδιαφορήσω, ότι ήθελε προκύψει, ότι βρέξει ας κατεβάσει, κουράστηκα και νυστάζω, εδώ ας ξαπλώσω και ας με πάρει στην αγκαλιά του ο γλυκόπικρος ύπνος της λήθης, της απομόνωσης και της απραξίας . Κατήντησα οπαδός της ακηδίας.. Γιατί λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. !

ΟΡΝΕΑ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ ΟΣΜΗΖΟΝΤΑΙ ΛΕΙΑ

"Αργία μήτηρ πάσης κακίας" Σόλων, 630-560 π.Χ.,Αθηναίος νομοθέτης

 

Η ώρα του βραδινού τζόγου, κλειστός ανήλιαγος χώρος,

δωμάτιο χωρίς παράθυρα, καζίνο για επαγγελματίες,

ανάμεσά τους κι εγώ, ο επίμονος της χρυσής κάρτας,

ο διεκδικητής των υφάλμυρων φαγητών,

με το κλεμμένο κριτσίνι για τον αυριανό καφέ,

και τη στενή γραβάτα στο μαύρο πουκάμισο.

Από όλα έχει ο μπαξές:

ο άυλος εγγλέζος που αποφασίζει την απαγόρευση
ο Κωστάκης με τα σχήματα στη Μπακαρά

ο αμίλητος Γιάννης ο Στενιώτης

ο άλλος Γιάννης ο θυμωμένος Καζαμίας

ο Σάββας που κοιμάται στα παγκάκια

ο Δερβίση ο Αλβανός με την Κλάρακαι ο Αλί ο Αιγύπτιος με το ΒΜW

ο Νίκος ο κοτσιδάκιας από τη Βενεζουέλα

ο τοκογλύφος Βασίλης που το γύρισε στην Ομάχα

ο Σολομώντας που κουράστηκε να χάνει

ο Ντίνος με την αγορασμένη θεά  
ο Γιώργος από τη Λειβαδιά με την εγκυμωνούσα αλλοδαπή   
ο Λας Βέγγας Τασούλης που λαγοκοιμάται στο κάθισμα
ο γέρο-σκυλάς που τιμωρίθηκε γιατί σημείωνε τα τραπουλόχαρτα
ο οικολόγος Γιάννης ο δάσκαλος του Κουγκ Φου
ο τραγουδιστής Σταμάτης με την καραμπογιά στις φαβορίτες
ο γυναικολόγος με τη Μερσεντές από την Καλαμάτα
ο κοντός ο Σταύρος μεσολαβητής τραπεζικών δανείων από τα Γιάννενα 
ο Γιώργος με το λαμέ κουστούμι και τα μάξιμουμ στοιχήματα                      

ο μπούκερ Ηλίας που μένει με την αδερφή του

ο γερο Κώστας που τρέμει το κεφάλι του                    

ο Δημήτρης ο κοιλαράς που τον λένε γκέι

ο πόντιος Αντώνης που τα πούλησε όλα                      

ο βραγχιασμένος Άγγελος υπέρμαχος της ΑΕΚ υποπτεύεται ότι κλέβουν

ο αθλητικός Νικήτας επιδεικνύει μισότριβες γκόμενες       

ο Χρήστος ο κεφάλας που παίζει χοντρά μόνο Πλέιερ

ο μηχανικός Καπερώνης που βλέπει παντού ρουφιάνους        

ο Λουκάς που ήταν σημαιοφόρος στο Λύκειο
ο Ατανάσωφ που έκανε φυλακή στην Αμερική

ο Αλέξανδρος με τις ρατσιστικές απόψεις                   

ο μαέστρος Λευτεράκης με τα μακριά μαλλιά

ο αργυραμοιβός γερόΑρμένης Νικόλαος    
ο απίκραντος Σήφης πρώην λεσχιάρχης στον Πειραιά                  

ο μεγαλοεπιπλάς Ιωάννης που διαβάζει Καζαντζάκη

ο σεκιουριτάς Λάκης που τον έριξε ο χοντροΣταύρος     
ο χοντρούλης Βασίλης κτηματομεσίτης στην Παιανία 
ο άλλος Βασίλης με τα πολύχρωμα καπέλα και τα φτωχά αγόρια          

ο ρολογάς Χρήστος που τον κοτσίλησε το περιστέρι
ο κουτσός ο Γιάννης με το σπίτι στο Λυκαβητό
ο ναύαρχος  ε.α. Νικόλαος συνταξιούχος από τα 44 του
και άλλοι πολλοί . . .

Όλοι ακυρώνουν τον Αγιο Αυγουστίνο: “κάνε μεν αυτό που θέλεις, αλλά (τουλάχιστον) αγάπα το”.

Αναρωτιέμαι τι θέλω; και απαντώ: αγωνίζομαι για χρήματα (και όχι μόνον) στο λάκκο των λεόντων

για να ξεχνώ την αγωνία της οικογένειάς μου και να μην αναζητώ απογόνους για να με κηδέψουν. . .

Ντουγρού στη Κατηφόρα τη Μεγάλη

ΚΙΚΕΡΩΝ: πολλά παιδιά=πολλά προβλήματα
κανένα παιδί=καμιά ευτυχία
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Αιών Δισαίων. Τις έλαχεν, έλαχεν!

Μή περιμένεις να σε διδάξει ο Κικέρων ή να σού το πει ο Ευριπίδης, έρχεται η ίδια η ζωή και σε προσγειώνει. Μια ζωή κόλαση, με βλαστήμιες ξυπνάς και με κακίες κοιμάσαι, το θάνατο τραγουδάς και την αρρώστια φοβάσαι, τους κλέφτες θαυμάζεις και τις μάγισσες ανακαλύπτεις, μέχρι να σε σκεπάσει το υγρό χώμα και να σαπίσεις ανάμεσα σε σιχαμένα σκουλήκια.
Γιατί ήσουνα εγωιστής και ένοιωθες ανίκητος.
Γιατί σε περιέβαλαν οι μέτριοι και σε προσπέρασαν οι ανόητοι.

ΑΙνΣΤΑΙΝ: Δύο πράγματα είναι Άπειρα, το Σύμπαν και η Ανθρώπινη Βλακεία. Για το πρώτο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.

Ο Καλός Ο Μύλος Όλα Τα Αλέθει !

ύπνος = ένας μικρός θάνατος
θάνατος= ένας μεγάλος ύπνος

ψάχνω να βρώ τη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή μου
σχεδιάζω να ξαναρχίσω τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις
ιδίως τη ζωγραφική σε καμβά με λαδομπογιές
οπωσδήποτε θα φυτέψω δύο δένδρα
πλησιάζει το τέλος και θέλω να αφήσω δημιουργία
λάθη έκανα
σπίτια έκανα
παιδιά έκανα
χρήματα έκανα
εχθρούς έκανα
μου αξίζει (;) "ο της δικαιοσύνης στέφανος" κατά τον απ.Παύλο

why?...!!!

why?...!!!

Ξεκινάω το blog αυτό σήμερα, γιατί μάλλον ξέμεινα από ανθρώπους που να μπορούν να καταλαβαίνουν τι λέω... Άλλος τράβηξε για εδώ, άλλος για εκεί, άλλος για την Αμερική. Παρόλο που έχω άτομα να με αγαπούν, εντούτοις νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτά που με πνίγουν , για αυτά που δεν μπορώ να πω αλλού, με πιέζουν και ξεμακραίνω από αυτό που ξέρω να κάνω πιο πολύ καλά από όλα... να χαίρομαι και να περνάω καλά... Οπότε μόλις ξεπεράσω την κλασική βαριεμάρα μου και αποφασίσω πως είναι καιρός να γράψω κάτι, θα αρχίσω να γράφω.
Γιατί υπάρχει και το εξής παράδοξο σε μένα ( ένα από τα πολλά) : αναγνωρίζω το πρόβλημα, αλλά βαριέμαι να το λύσω, καθώς η λύση είναι έκδηλη πλέον, και αποφασίζω να αναμειχθώ και να συγχωνευτώ με τον υπόλοιπο κόσμο, που μπορεί να μην τρελαίνομαι κιόλας, αλλά εκεί υπάρχει η real life ...

Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός

Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός

Αντρ.ΜΑΓΚΛ.:Απορία, πώς φαγώθηκαν 200 εκατομμύρια δρχ το 1994;
ΔΗΜ.ΠΟΥΛ. : Τα έφαγα στα μπαρ, στα καμπαρέ, στα μπουζούκια, στα δανεικά και αγύριστα, στις υποτιμήσεις των τηλεοράσεων - ψυγείων - πλυντηρίων - χύτρες κλπ, μου έλεγε πάρε 50 κομμάτια με 100 χιλ, πούλαγα τις 10 με 110 και η τιμή έπεφτε στις 90, μου ξανάλεγε, πάρε 50 κομάτια με 80, ξανααγόραζα για να ρίξω το μέσο όρο, πούλαγα 5 κομμάτια, η τιμή έπεφτε στα 70, ερχόταν και μούλεγε, πάρε 50 κομμάτια με 60, χωρίς να το θέλω αγόραζα πάλι, και αυτό γινόταν σε όλα τα είδη επί πέντε μάρκες γιατί δεν μπορούσες να έχεις μόνο ΙΖΟΛΑ έπρεπε να έχεις και ΣΑΝΥΟ κλπ, και γέμισα μια αποθήκη 1000 τετραγωνικά στις Δαβιές απούλητα, και μέσα σε δύο χρόνια η τιμή των 100 χιλ έγινε 33 χιλ, και χρεωκοπήσανε οι Κορασήδιδες και οι Κυριακόπουλοι, και πούλησα σπίτια και ήμουνα ανοιχτός με επιταγές, και διαλύθηκα.
ΑΝΡ.ΜΑΓΚΛ.: Α ρε Τζήμη πολλά λεφτά, ήσουνα το πρώτο όνομα.
ΔΗΜ.ΠΟΥΛ.: Τώρα όσοι ωφεληθήκανε στρίβουν αλλού το κεφάλι.
Ανρ.ΜΑΓΚΛ.: Αχαριστία

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΗΔΕΝ

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΗΔΕΝ

Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήτανε νοικοκύρης, η μανούλα μου άριστη οικονομολάγα, χωρίς να μας λήψει τίποτα, με αργά αλλά σταθερά βήματα δημιούργησαν από το τίποτα μια σεβαστή περιουσία, και την αύξησαν, μέχρι το θάνατό τους δεν πούλησαν ακίνητο, αντίθετα αγόρασαν και σχέδιαζαν και νέες αγορές, πρόσεχαν τα χωράφια που τους άφησαν κληρονομιά οι γονείς τους, έλεγχαν τακτικά τα σύνορα, ορμήνευαν τους απογόνους τους πως να γνωρίζουν τα σύνορά μας, ποιους έχουμε βάλει "μέσα" να τα σπέρνουν ή να τα βόσκουν, ζήταγαν και έπαιρναν το ελάχιστο ετήσιο ενοίκιο σε είδος (πατάτες, κληματόβεργες, γαλοπούλα, σκόρδα), επέμεναν και ήταν παρόντες. Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από ότι είμαι εγώ σήμερα, είμαι σκόρπιος, λέω δε βαριέσαι, είμαι έτοιμος να πουλήσω σιγά σιγά τα μερίδιά μου, ντρέπομαι να πάω να εισπράξω τα ενοίκια, οι χωριάτες θα γελάνε εις βάρος μου που τους έχω αφήσει δερβέναγες στη περιουσία μου, κρίμα τα παιδικά χρόνια που με έπαιρνε η μανούλα μου και με μπιτόνια ποτίζαμε τις βυσσινιές για να τις "αναστήσουμε", τώρα ο εξάδελφος Νότης τις χαίρεται και καρπώνεται τα κόπια των γονέων μου. Το πήρα απόφαση, θα αντισταθώ στη κατάντια μου, θα προσπαθήσω να περισώσω έστω τη τελευταία στιγμή τα πάτρια εδάφη. Θάρρος Αντρέα και ότι καταφέρεις καλό είναι, να δεις θα αναίβει και η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Εμπρός μάρσ, ξεκίνα για νέες Γραβιές και για νέες Αλαμάνες. Μη ξεχνάς ότι του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται του Διάκου καμαρώνει. . .

ΨΗΦΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

Καταραμένες Εκλογές.
Δεσμέυσατε την Κυριακή μου.
Υποχρεώθηκα και Ιδρωσα για να καμαρώνει ο κάθε κυβερνήτης.
Τι καταλάβατε;
Αλλα ζητάει η ψυχή μου.
Σίγουρα ο Ζαν Πολ Σάρτ θα γέλαγε με την κατάντια μας.
Κυρά Σοφία, μάνα με τα πολλά παιδιά, με τους πολλούς λεβέντες, για δεν γελάει το χείλι σου, δεν χαίρεται η καρδιά σου?

• Πώς να γελάει το χείλι μου και να χαρεί η καρδιά μου, που έχω παιδιά στη φυλακή και στο βουνό αντάρτες (χωρίς πτυχία και εργασία, εν έτι 20ΙΙ)