Είχα ελπίδες και όνειρα (σύμφωνα με την μαθηματική επαγωγή: οργώνω, σπέρνω, καλλιεργώ, αναμένω και ο καρπός θα μεστώσει και ο θερισμός θα μού αποδώσει τους κόπους μου!), όμως πλανήθηκα πλάνην οικτράν. . .
Το "νόστιμον ήμαρ" της οδύσσειάς μου δεν ήρθε, δεν "ηύξησεν ο άνθρωπος σφόδρα-σφόδρα" όπως ο Ιακώβ, αντιθέτως ηττήθηκα κατά κράτος και βέβαια "ουέ τοις ηττημένοις" είπε ο γαλάτης Βρέννος και εγώ συνέλαβα τον εαυτό μου να αναπολώ "περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαίς" (Δ. Σολωμός).
Αφέθηκα λοιπόν κατά το Καβαφικό "αφίεμαι και ενδίδω" όχι να φύγω για τα Σούσα αλλά να μείνω και να αδιαφορήσω, ότι ήθελε προκύψει, ότι βρέξει ας κατεβάσει, κουράστηκα και νυστάζω, εδώ ας ξαπλώσω και ας με πάρει στην αγκαλιά του ο γλυκόπικρος ύπνος της λήθης, της απομόνωσης και της απραξίας . Κατήντησα οπαδός της ακηδίας.. Γιατί λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. !
Η αγάπη μάταιο ρίσκο που το παίρνω τακτικά. Πέτρες και αγκάθια βρίσκω μα εσένα πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι έχω δεν το θέλω, κι ας το πλήρωσα ακριβά
ότι θέλω δεν το έχω και την γλίτωσα φτηνά.
Θέλω πάλι να γκρεμισω ότι χτιζω μια ζωή
για να θυμηθώ τα λάθη που έχω κάνει απ'την αρχή.
Κι αν μόναχος περπατάω στα σοκάκια τα στενά
τη ζωή μου κυβερνάω και είμαι ελεύθερος ξανά.
cpitsikos@gmail.com
καλήμερα Χρήστο, μεγάλη απορία μού προξενείς για τις πνευματικές ανησυχίες σου, μπράβο στο κουράγιο σου. Η φιλοσοφία είναι το παν.
Διαγραφή